ویسه

بایدت بی اختیارستی اگر ویسه را یک بار افتی بر زبر

بدو گفت پیران ویسه همه که گرگ اندر آمد میان رمه

نگون گشت و هم در زمان جان بداد شد آن نامور گرد ویسه نژاد

چو شد کار پیران ویسه به سر به جنگ دگر شاه پیروزگر

عقل همه عاقلان خبره شود چون رسد لیلی و مجنون من ویسه و رامین من

چو پیران ویسه ز نخچیر گاه بیامد تهمتن بدیدش براه

کجا رامین شدی از هجر شیدا کجا ویسه شدی از روز رسوا

زنی کن زن سپس بر تو سزاوار که باشد همچو ویسه صد پرستار

نباید که این ترک ویسه نژاد که نام پدر را ندارد به یاد

زهی رامین نکو تدبیر کردی که چون ویسه یکی نخچیر کردی