ویس

خداوند گردنده خورشید و ماه کزویست پیروزی و دستگاه

تو چون ویسی لب از نوش و بر از سیم تو گویی کرده شد سیبی به دو نیم

دار السلام ملک تو عفویست بس فصیح زان سان که محو می‌شود از نسختش، خطا

حقیقت این چنینم آرزویست ز بهر این زمان درگفت و گویست

تعالی الله چه رویست آن بنزهت چون گلستانی درو حسن آن عمل کرده که در فردوس رضوانی

زانک باریک چو مویست معانیّ رهی آمد از شعر همه اهل خراسان بر سر

ترا چندان که ریک و برگ و مویست بهر یکصد هزار اسرار جویست

اویس نام و، حسن خلق و، مصطفی صفتی بر آستان تو سلمان، به جای حسان است

دو پاره کلوخ را بگیری ویسی سازی از آن و رامین

نزد آنک لم یذق دعویست این نزد سکان افق معنیست این