ویرانی

رفتم به سرایی خوش پاکیزه و سلطانی نه عیب ز همسایه نه بیم ز ویرانی

چو قارون گر دهد دستت که سازی گنجها پنهان نخواهی بهر آن در ملک دنیا غیر ویرانی

نبینی هیچ ویرانی در اطراف جهان دل چو کردی قبلهٔ دین را به زهد و ترس آبادان

شور سیلاب، به ما خانه به دوشان چه کند؟ سیل اشک است که دارد، سر ویرانی ما

طبق تاسیتوس و بعداً سنت مسیحیان، امپراتور نرون جامعه مسیحیان شهر را مقصر ویرانی‌ها در این شهر می‌دانست و برای نخستین بار در امپراتوری آزار و اذیت علیه مسیحیان را آغاز کرد. با این حال، برخی از تاریخ‌نگاران نوین، از جمله برنت شاو، در این دیدگاه سنتی را که نرون مسیحیان را مسئول آتش‌سوزی می‌دانست، تردید می‌کنند.

تو سیمرغی بیفشان پر به قرب قاف معنی شو چو بومان تا به کی باشی مقیم آخر به ویرانی

کسان بندند سد در راه سیل از بیم ویرانی خلاف من که وقف سیل کردم خانهٔ خود را

هیچ جا یافت نشد ویرانی کهنه کاخی و خراب ایوانی

عالمی چشم به ویرانی من دوخته است به ‌که بر سر فکنم خاک و دلی شاد کنم

در نشست نقد کتاب ساعت ویرانی عنوان شده بود:

مفلسان گرچه نبردند ز ما فیض، ولی خانه گنج شد آباد ز ویرانی ما

چرخ ... چه ویران چه کند آبادم من ز ویرانی و آبادی او آزادم