ویا

ز خود بیگانه یابم خویش را تا به خودم، جویا!‏ بنازم بی‌خودی‌ها را که از ما می‌کند ما را

چه می بود اینکه چشمش ریخت در پیمانه ام جویا عجب نبود گرم تا صبح محشر بی خبر دارد

جویا به رنگ لاله ز بخت سیه مدام در خون نشانده داغ تمنای او مرا

پری رویان مریم روی از سیر همه گشتند پنهان جمله در دیر

دیباچه گشای باغ و بستان گویا کن بلبلان به دستان

گاه بودم به مدحتت گویا گاه بودم ز حشمتت خاموش

دو بخش از بحر فضل آمد زبان خامه اش گویا علوم اولین و آخرین را هر یکی سایب

دلت از هر کسی جویای کامست ترا هر زن که بینی ویس نامست

مرا نیست این زمان گل در بر خویش منم امروز گل جویای دلریش

ریاضی کن شد از بخت تو سرسبز درخت آن درفش کاویان باد