ونی

رفتی و گل از هجر تو افسرده چراغ است هر لالهٔ خونین جگر از درد تو داغ است

گویا لب لعل تو دمیده ست فسونی در گوش نی خامهٔ شیرین سخن ما

جنون فوق عایات الجنونی جنون من حبیب ذوالفنونی

سرونی بزد بر زهار سمند به یک زخم بر تیره خاکش فکند

خونی که بریختی چو بگشادی دست در گردن من کن که روا دارم من

باز به ناز کش مرا چیست که ناز می‌کنی ناز نمی‌کنم دگر گونی و باز می‌کنی

همه عشاق ز خونین‌جگرانند و چو من زآن همه عاشق خونین‌جگری پیدا نیست

خرد کردار چونین کی پسندد روا باشد که هر کس بر تو خندد

گر اوحدی سکونی دارد، صبور باشد من چون کنم صبوری آخر؟ که بی‌سکونم

گفت چونی اندرین صحرای خشک در میان سنگ لاخ و جای خشک