ون

خردراپس‌به‌من بگماشت گفت این را ادب فرما مراگفتا مکش سرچون قلم از خط فرمانش

شبی کز داغ حرمانش دلم چون لاله درگیرد به دستم ساغر می جام خوناب است پنداری

چه خون که در جگر ماه و آفتاب کنی رخ لطیف چو گلرنگ از شراب کنی

از آن می از گلوی شیشه بالاتر نمی‌آید که ماند جای خون تو به اندر گردن مینا