وقیعت

تیغ تا زو ندید بد گهری بوقیعت درو زبان ننهاد

باد توقیعت طراز کسوت دنیا کزوست تا قیامت کار ملک و دولت و دین ساخته

جوان و پیر بوسیدند توقیعت به هر بقعه بزرگ و خرد پوشیدند تشریفت به‌هر کشور

آن گه ربّ العالمین علّت نهی از مباطنت ایشان بگفت، و از ضمیر دل ایشان خبر داد، گفت: لا یَأْلُونَکُمْ خَبالًا هیچ در فساد دین شما و ابطال کار شما سستی نکنند و رنجوری و گمراهی و تباهی شما دوست دارند و خواهند، و آن گه وقیعت و عیب مسلمانان بزبان میرانند، و آنچه در دل دارند از عداوت و خیانت از آنچه بر زبان میرانند صعبتر و بزرگتر.

گر آخر آمد عشق تو گردد ز اول‌ها فزون بنوشت توقیعت خدا کاخرون السابقون

بهر توقیعت که جان بی او مباد ز اهتمام بذل و استفراق تن

ز توقیع تو ما را پای تاسر چو توقیعت غریق حمد و شکرست

آتش خورشید هر ماهی عطارد را ز چرخ غیرت توقیعت اندر کلک و دفتر می‌زند

کند چو طره پریشان سواد توقیعت ز رشته‌های خرد پیچ و تاب می‌جوشد

به نزدیک ما حال ایشان چون خلفاء راشدین است که همه راحقّ دانیم و از میان جان همه را دوست داریم و بفضایلی که ایشان را بودست اقرار دهیم و مسلم داریم و انکار نکنیم و دعا گوییم جمعی که از سر هوای نفس و عناد و تعصب در صحابۀ مصطفی صلوات اللّه و سلامه علیه و ایمۀ سلف و مشایخ کبار رضی اللّه عنهم اجمعین طعن نکنند و وقیعت روا ندارند و همه را حقّ دانند و فی الجمله هر کس را بهتر از خویشتن دانستن راهی سخت نیکوست و در همه احوال بترک اعتراض گفتن طریقی عظیم پسندیده است و آنچ بعثرات دیگری مشغول خواهی گشت، باصلاح نفس خویش مشغول بودن، به صواب نزدیکتر. حقّ سبحانه و تعالی همه را براه رضای خویش نزدیک گرداند بمنه وجوده