وقت

کنم از لیله‌القدرت بیانی که دور از وقت و قدر خود نمانی

بگذران امسال وقت گل به مستی خوش که پار ناخوش و خوش رفت وحال سال دیگر مبهم است

بدان وقت کآن هر دو پژمرده بود پینبر سپه بغزا برده بود

دریاب تو این یک دم وقتت که نه‌ای آن تره که بدروند و دیگر روید

عقل در چارهٔ سودای تو بی چاره بماند وقت آن است که دیوانه شود عاقل تو»

با دل گفتم که یار بر می گردد وز ناز به وقت کار بر می گردد

آمد برِ من. که؟ یار. کی؟ وقت سحر ترسنده. ز که؟ ز خصم. خصمش که؟ پدر