وقت شناس

همچو خروس باش نر وقت شناس و پیش رو حیف بود خروس را ماده چو ماکیان کنی

دلی که نقد حیاتست پیش وقت شناس چرا ز دست بسودای قصر و حور دهد

کم نیست ز سر جوش اگر وقت شناسی هر چند که شب درد ته ساغر صبح است

از صفات کبریائی آن چه دور از ذات توست نیست جز معبودی اندر دیده وقت شناس

در نمازش چو خروسم سبک و وقت شناس نه چو زاغم که بود نعره او وصل گسل