وعده گاه

روز میعاد آمد و بنشست شاه بر سریر عزت اندر وعده گاه

وعده گاهش چمن سینه مجروح من است هر که از خون جگر جام شرابی دارد

وعده گاهی کو که چون نومید برخیزم ز وصل دست امید وفای وعده دامانم کشد

هر کسی را وعده‌ای در وعده گاهی داده‌ای وعدهٔ قتل مرا نی می‌دهی نی می‌کنی

مباد روز قیامت، به وعده گاه بیا که دل نشسته در آن جا به انتظار هنوز

پس از فتح و ظفر با خاطر شاد دوان در وعده گاه آمد با ستاد

به وعده گاه تو امید آنقدر بنشاند که در دیار خودم سوخت خانهٔ خویش

«قالَ فَاذْهَبْ»، گفت که برو «فَإِنَّ لَکَ فِی الْحَیاةِ أَنْ تَقُولَ لا مِساسَ» ترا تا زنده باشی ان است از مردم دور باشی «وَ إِنَّ لَکَ مَوْعِداً لَنْ تُخْلَفَهُ»، و ترا وعده گاهی که آن با تو خلاف نکنند «وَ انْظُرْ إِلی‌ إِلهِکَ الَّذِی ظَلْتَ عَلَیْهِ عاکِفاً»، و درین خدای خود که باو باز نشستی می‌نگر، «لَنُحَرِّقَنَّهُ»، بسوزیم آن را، «ثُمَّ لَنَنْسِفَنَّهُ فِی الْیَمِّ نَسْفاً» (۹۷)، آن گه آن را در دریا پراکنیم پراکندنی.

ز آتش وعده گاه یار پرسید سراغ جلوهٔ دیدار پرسید

گردافکنی که با تو بمیدان برون شود بر وعده گاه مرگ نهد جان بانتظار