وطی

دلم چون خال دست از کنج آن لب برنمی‌دارد در اول طوطی ما پای‌بست شکّرستان شد

در پس آینه طوطی صفتم داشته‌اند آن چه استاد ازل گفت بگو می‌گویم

بر جوش خط سبز، شد آن کنج دهن تنگ این طوطی مست از شکرستان گله دارد

بلبل مدح توام که خامه ی طوطی یافت ز طبع تو بوستان معانی

رقیب تو نه جفا خسته کرد خسرو را چو طوطیم که به چشم مگس نمی آیم

منتظر ایستاده آن طوطی براه تا چه فرماید دگر آن پادشاه

شد چو طوطی ز شکرت جامی مرغ شیرین مقالتی که مپرس

خیالی ماجرای ما و زلفش همان افسانهٔ طوطی و زاغ است

بود بازرگان و او را طوطیی در قفس محبوس زیبا طوطیی

روزی نگر که طوطی جانم سوی لبش بر بوی پسته آمد و بر شکر اوفتاد