وطنی

احمدشاه قاجار در ۱۲ سالگی، به سلطنت رسید و تا رسیدن به سن قانونی نقشی در اداره کشور نداشت. احمدشاه ۱۷ سال پادشاه ایران بود. سن کم و همچنین وقایع سیاسی که کشور را به سمت تغییر حکومت سوق می‌داد، به احمدشاه برای ساخت و ساز در ارگ سلطنتی مجالی نداد. «پس‌از کشته شدن ناصرالدین‌شاه، تکیه دولت اعتبار اولیه را از دست داده بود. در زمان سلطنت مظفرالدین‌شاه و محمدعلی‌شاه، گاهی تعزیه‌ای در آنجا برپا می‌شد اما جلال و عظمت سابق را نداشت. همچنین بعد از مشروطیت و در انقلابات سیاسی نیز بدون بودجه مانده و به کلی متروک شده و در شرف ویرانی بود. در اواخر دوره قاجار و در زمان احمدشاه، این مکان مرمت گردیده و نمایشگاه کالاهای وطنی به مدت یک ماه و نیم در آن برپا شد.»

چنانکه بر فلک است آفتاب و زهره و ماه تویی که با دو پسر شادمان درین وطنی

شمس تبریز که در روح وطن ساخته‌ای جان جان‌هاست وطن چونک تو جان را وطنی

محسن مهدیان، از مدیران سابق در خبرگزاری فارس نزدیک به سپاه پاسداران و مدیر عامل مؤسسه همشهری، این زنان معترض را «طوطیان نولیبرال وطنی» خطاب کرد و در توییتی اعتراض زنان سینماگر ایران را تقلیدی از کارزار من هم دانست که توسط بازیگران زن هالیوود دربارهٔ آزار جنسی به راه افتاد. در همین زمینه خبرگزاری فارس در مطلبی ضمن تأیید فساد و فضای سیاه حاکم بر سینما و پشت صحنه آن مدعی شد این ناهنجاری به قدری آزاردهنده شده که زنان سینماگر را به ستوه آورده‌است.

ایدل چه میکنم وطنی را که اندرو هر دم هزار غصه ز هر سو بمن رسد

در بیکسی‌ام خفت همچشمی ‌کس نیست ای بیخبران عالم غربت وطنی بود

دل نبندند عزیزان جهان در وطنی که به یوسف ندهد وقت سفر پیرهنی

از باشگاه‌هایی که در آن بازی کرده‌است می‌توان به باشگاه فوتبال النصر عربستان سعودی، باشگاه فوتبال الفیصلی عربستان سعودی، باشگاه فوتبال نجران عربستان سعودی، باشگاه فوتبال الوطنی عربستان سعودی، باشگاه فوتبال الشعله عربستان سعودی، و تیم ملی فوتبال عربستان سعودی اشاره کرد.

از باشگاه‌هایی که در آن بازی کرده‌است می‌توان به باشگاه فوتبال الوطنی عربستان سعودی، باشگاه فوتبال التعاون عربستان سعودی، و باشگاه فوتبال الوطنی عربستان سعودی اشاره کرد.

با وجود عدم حمایت شاه، ال گرکو در تولدو باقی‌ماند، زیرا در تولدوی سال ۱۵۷۷ به عنوان نقاشی بزرگ، کسب اعتبار کرده بود. به نقل از هورتنسیو فلیکس پاراویسینو، شاعر و سخنور اسپانیایی قرن ۱۷، «کرت به او زندگی و پیشه نقاشی را بخشید، اما تولدو برای او وطنی بهتر بود، جایی که از طریق مرگ آغاز به رسیدن به حیات جاویدان را کرد.»

ما چو سیلیم و تو دریا ز تو دور افتادیم به سر و روی دوان گشته به سوی وطنیم

در هر وطنی خرمی از موکب عیدست در هر چمنی تازگی از باد بهارست

غم نیست کسی را که تعلق نبود غربت نکشد آنکه ندارد وطنی

ای جان اسیر تنی وی تن حجاب منی وی سر تو در رسنی وی دل تو در وطنی

راه‌زنان را بزنی تا که حقت نام نهد غازی من حاجی من گرچه به تن در وطنی