وشنگ

نبیره ی فریدون و پور وشنگ به دریا ز بیمم غریوان نهنگ

از دم آتش فشان، آیینه تاریک خود گر نسازی آب، باری پیش روشنگر گذار

گرچه در روشنگری دارد ید بیضا ز صبح برنمی آید به شبهای جدایی آفتاب

گرچه تفسیر زبان روشنگرست لیک عشق بی‌زبان روشنترست

از ذرگان شمس شموسم من روشنگر شموسم و اقمارم

دل و دستی که پیشگاه مینو فرگاه شاهزادگان آزاده و دیگر دوستان سرکاری و خود را جداگانه نامه یارم پرداخت نیست. زبان شیوا گفت گهر سفت سلطانی که روشنگر رازهای نهانی است، بندگی های بی گزاف مرا با همه راز خواهد گشود و آنچه دیده و دانند باز خواهد نمود.

اگر هزار مبارز چو عمرو و چون طاهر کنون بیایند از سیستان و از پوشنگ

سیف فرغانی دلت آیینه دان مهر اوست از درون چون صبحِ روشنگر برآور آینه

رنگ در دل داشتم روشنگر ادراک برد همچو سیل این خانه را افسون رفتن پاک برد

کلف مه ز رخ مه ببرد گر باشد رای روشنگر تو صیقل آیینه ماه