وشتی

گه از مشرق سوی مغرب نوشتی طُغری و نامه گه از مغرب سوی مشرق‌ کشیدی رایت و لشکر

نوشتی یک از علت اشتهار بود مرگ در صفحه روزگار

سیلاب قضا نسترد از دفتر ایام این‌ها که تو بر خاطر سعدی بنوشتی

مگر یک روز در مطبخ شبانگاه زتابه گوشتی بربود ناگاه

دستی که گرفتی سر آن زلف چو شست پائی که ره وصل نوشتی پیوست

ای که فرش زمانه ننوشتی وی که از چار و نه بنگذشتی

راست نوشتید من شما را به طهران آوردم، اما برای راحت دل و شادی جان، نه برای طواف درب مختاران و عواف کوچه کبابیان سجن و سجین فاضلان جز این نیست که مجاور جاهلان و معاشر بی حاصلان باشند.

گه برد مسائل علما لم نوشتی و لا فرستادی

بنگرفتی اش گر عنان شاه دین به هم در نوشتی سپهر زمین

اگر نام دستان نوشتی بر آب نماندی به آب اندرون هیچ تاب