وشت

تا دست می دهد سخن دوست گوی سیف کز هر چه میرود سخن دوست خوشترست

تمام عمر باشد روزنش از روز دگر خوشتر شبی چون زلف هر کس سرگذارد در کنار او

گر دوست بود جان و جهان نیز خوش ای دوست تو دوست تر از جانی و خوشتر ز جهانی

چو دوشت تهی ماند از بار عشق چرا دور گشتی ز سالار عشق

مرگ تلخ از زندگی خوشتر بود در کشوری کز دهان سگ هما را استخوان باید گرفت

گفتمش: عهد ملک یا عهد سنجر خوشتر است؟ گفت: عهد او به از عهد ملک سنجر مرا

مخور بیش از این نیز گوشت شکار که باشد بر این درد ناسازگار

گر بسی خواندن میسّر باشدت بی شکی هر بار خوشتر باشدت

شمس دین خوشتر ز جان و شمس دین شکرستان شمس دین سرو روان و شمس دین باغ و بهار

عشق را ذوق مستانه خوشتر ذوق مستی ز دیوانه خوشتر