وشاق

وشاق تنگ‌چشم هفت خرگاه بدآن ختلی شده پیش شهنشاه

که میرا گوئیا راندند امشب وشاقانت به بام چرخ مرکب

برجه چو وشاقان و به من بوسه همی ده بنشن چو امیران و ز من باده همی خواه

چون وشاقان سرایی ز پی خدمت تو به غلامی تو بسته است کمر نیلوفر

بر درگه عالیت جهان همچو وشاقی بر پای بمانده‌ست که هرگز منشیناد

آن وشاقان ز حال شاه جهان باز گفتند آنچه بود نهان

هر وشاق محفل او یوسفی‌ کز فرط حسن جان چندین یوسف مصریش در چاه ذقن

با وشاقان خاص گیسو دار شاه افلاک برنشست آخر

آن خلیفه می شدی اندر حرم گرد بر گردش وشاقان و خدم

از غلامان سرایش هر وشاق بر عراقین پهلوان باد از ظفر