وش

برگرفت از لب مرا مهر خموشی آه گرم ابر صائب مانع برق سبک جولان نشد

خوش بود گر محکِ تجربه آید به میان تا سیه روی شود هر که در او غش باشد

به جنب بخشش او میغ را سرشک بود به پیش کوشش او تیغ را مضا باشد

زبس خشت و جوشن که بُد در سپاه ز بس ترگ زرّین چو تابنده ماه

خوش صحبت خاصی ست میان دل و زلفت بیمار پریشان و پرستار پریشان

هر چه جستی دیدی اش نایاب نیست بیشتر زین کوش او را تاب نیست

کیفیت شراب دهد چشم مست او رندی که بی قدح می سر جوش می کشد