وزان

بر نیاید دوزخ سوزان به روی سخت ما طاعت ما را مگر ایزد به روی ما زند

هر زمانم شعله‌ای از دل فروزان می‌شود آنچنان کز تاب آن آب روان می‌سوزدم

میان آتش سوزان چنان بود که نتوان گفت کز زاری چسان بود

بگسترد خوان ها وزین کو خورش وزان خوان بدی مرد را پرورش

زمین را پیش شه بوسید ده جای وزان پس،‌سرفگند استاد بر پای

وزان پس بشمشیر یازید مرد تن اژدها را به دونیم کرد

سَیَصْلی‌ ناراً ذاتَ لَهَبٍ (۳) سوزد و سوزانند او را با آتشی زبانه زنان.

نیست فرقی در میان شخص من با سایه ام بس که در آتش فکنده این دل سوزان مرا

وزان جایگاه چون فریدون برو جوانی یکی کار برساز نو