وره

جورها کآن شوخ دلبر می‌کند از دلم هر لحظه سر بر می‌کند

بر آتش است درونم چو کوره ی حداد چگونه بر سر آتش کند قرار دلم

بوره بنشین برم سالان و ماهان که تا سیرت بوینم نازنینم

دعا برسن دوستِ کلاله موره دل با ته نزدیکه، چیره ته جه دوره

از پی صنع زرگری کورهٔ گرم به بود کورهٔ سرد شد فلک، زین همه صنع زرگری

چون در گذرد جوانی از مرد آن کورهٔ آتشین شود سرد

خواستم از کاو کاو غمزه اش فریاد کرد همچو طوطی شکرم داد وره فریاد بست

چون دل سیاه بد و قلب کوره دید و سیه شد چو قازغان تهی بد به کنج خانه نگون شد

ور ز سرما آبدان قارورۀ شامی شدست باز بگدازد همی قاروره را قاروره گر