ورانداز

هرکه دوراندازتر او دورتر وز چنین گنجست او مهجورتر

به خورشید سبک جولان فلک بسیار می نازد به دورانداز ساغر را تو هم مستانه ای ساقی

طبیعت آندم ازخود دورانداز دل و جان در بر آن نور انداز

تا نبیند دل دهندهٔ راز را تا نبیند تیر‌، دورانداز را

ز دوراندازی مَشکوی شاهم که در زندان این دِیر است چاهم

پس بپوشی خلعتی خوش با صفا دوراندازی ز بر این ژنده را

به دورانداز از رطل گرانسنگی مرا ساقی که بی آبی بود بر دست و پای آسیابندی