ودیعت

صورت از بندِ طبع باز رهد دل ودیعت به روح باز دهد

ور ودیعت نهند مال یتیم نزد ایشان، غنیمت انگارند

ودیعت نهادت فلک در سرشت بسی خوی نیک و بسی خوی زشت

گفت: ای استاد به آن ودیعت احتیاج دارم گفت: ساعتی بنشین تا از درس فارغ شوم چون جولاه بنشست، مدت درس او دیر کشید و وی مستعجل بود و عادت آن دانشمند آن بود که در وقت درس گفتن سر خود می جنبانید جولاه را تصور آن شد که درس گفتن همان سر جنبانیدن است.

به یاران زبان نصیحت گشاد به هر سینه گنجی ودیعت نهاد

هزار رنگ من و ما ودیعت نفسی‌ست دو دم قیامت روز حساب را دریاب

به زیر سایهٔ حفظ تو چون نیاسایم که خویش را به ودیعت سپرده ام به امین

آنچه در حوصله اوست ودیعت زخدای گر بجبریل کنی قصه برآرد شیون

سدی گفت پیش از آن که موسی بشعیب رسید فریشته‌ای آمد، بصورت مردی و آن عصا بشعیب داد گفت این عصا بنزدیک تو ودیعت است تا خداوند این عصا بسر وی آید. شعیب آن عصا میان عصاهای دیگر در اندرونی نهاد. آن روز که موسی را بگلّه می‌فرستاد دختر خود را فرمود که رو عصائی بیرون آر و بموسی ده دختر رفت و آن عصا بیرون آورد شعیب چشم پوشیده بود آن عصا بدست می‌باسید و گفت این ودیعت است بجای خویش باز بر و دیگری بیار دختر رفت دیگری آورد.

هر بدرۀ که شمس ودیعت نهد بکان در چشم همت آمده از ذره کمترم