ودکا

چند چون کودکانِ بی تمیز چند چون کودکانِ بی تمیز

فکر شنبه تلخ دارد جمعه را بر کودکان من چسان غافل به پیری از غم فردا شوم؟

در این زمانهٔ خودکام از که جویم کام در این کشاکش بیداد از که خواهم داد

چون بلال این دید از روی غضب رفت سوی کودکان بی ادب

بدو داد پس نامور نامه را پیام جهانجوی خودکامه را

سنگ بر گودکان نباید زد هر که را آبگینه باشد بار

سر ناکامی دل باختگان دانستم تا مرا کار بدان دلبر خودکام افتاد

تا باخودست راز نهان دارد از ادب چون مست شد چه چاره که خودکام می‌رود

زسنگ کودکان دل بر گرفتن سختیی دارد وگرنه راه صحرا را که بر دیوانه می بندد؟

برنمی آیم به تسکین دل خودکام خویش چون فلک در بیقراری دیده ام آرام خویش