ود

گر خرامد آن پری‌رو جانب گلزارها شور محشر می‌شود در کوچه و بازارها

قضا را دست پیچ خود کند در کجروی نادان گناه خویشتن را کور دایم بر عصا بندد

از لوث حدوث ساحت عزت را پاکیزه کنم چو از خودی پاک شوم

من میگفتم چشم بد از روی تو دور جانا مگر آن چشم بدت من بودم

چو رشته هر که شد از پیچ و تاب من آگاه ز آب دیده خود در گهر گرفت مرا

مرا دو دیده به سیر ستارگان مانده که کی برآید مه کی فرو شود سرطان

زندگی بر آرزو دارد اساس خویش را از آرزوی خود شناس

دل خود را بصد در پند دادم چو پیمان بستدم سوگند دادم

هر شب رود از شرم طلعت تو در زیر زمین ماه آسمانی

از بساط فلک آن سوی بود بازی ما شش جهت کیست به ششدر فکند بازی ما؟