وخت

از عشق سوختم، چه کنم چون ز روز بد صبح دروغ می دمدم ز آفتاب خویش

جایی که همی نفس زند مشک از سوخته جگر چه خیزد

غم غربت اگرم سخت سرا پا چون شمع چون که در بزم رضا سوخته ام مسرورم

ز پیکان تیر آتشی بر فروخت برو خار و خاشاک صحرا بسوخت

او خفت و مراز دور بگذاشت چو شمع تا روز به یک سوختنم داشت چو شمع

غنچه از حجله بگلزار نخیزد از خواب بلبل سوخته در باغ اگر نالان نیست

ازیرا ما خداوند درختانیم و سوی ما سزای سوختن گشتند بدگوهر مغیلان‌ها

شیرین بکن این تلخ دل سوخته من زان قند که سرمایه شهد و شکر آمد

به عمرم از تو چه اندوختم جزین زر چهره به زر مرا چه فریبی که کیمیای جفایی