وخ

شمعی که به یک دو شب فرو میگذرد گه سوخته گه کشته به کو میگذرد

آن جان که ز لعلت بگه بوسه گرفتم دینیست ترا بر من دلسوخته حاله

تامشیر الملک دراوخفته است بخت کس را نیست بیداری به فارس

جا به چشمم کنی و غرقه شوم برنکشی آشنا گر چه به طوفان من آموخته ای

جامه چاکان گرچه بودند در حقیقت پرده در ما باستادی نگر کانها چگونه دوختیم

از برق کرم چراغم افروخته کن هر چند چو شمع لایق سوختنم

گفتم از بحر ثنای تو گهر جوی شوم در بر و دوش خرد سوخت ز بیم تو شناه

آب‌ آتش را کند خاموش اینک آب چشم در دل من آتشی از عشق یار افروخته

شمعها شبها بسی افروختیم داستان از یکدگر آموختیم