وجود

صد شکر که در وجود خود هر دم بر خوان طعام های الوانم

و گفت: عارف آفتاب صفت است که بر همه عالم بتابد و زمین شکل است که بار همه موجودات بکشد و آب نهادست که زندگانی دلهای همه بدو بودو آتش رنگست که عالم بدو روشن گردد.

نه میان از کمر آگه نه دهان از گفتار هر که این هر دو ندارد عدمش به ز وجود

عشق را دست تصرف بین که در ملک وجود حکم او هم بر نبات و هم به حیوان می‌رسد

ور بدنیاست وجود تو بعقبی مانند واندر او لطف و غضب جای جنان و سقرت

سوم آن است که گوینده صفات کمالی را جز در خدا نبیند. و این توحید صفات است. چهارم آن که قائل جز بهر خدا ذات و وجودی شاهد نبود. این توحید ذات است.

خاک وجود عاشقان برباد خودکامی مده ای ترک آتش خوبگیر از تشنه کامان آب را

بازیچه صفت بر سر شطرنج وجود خوردیم درام و بعد از آن مات شدیم

وجودش که ساکن شد از تاختن درآمد به برگ عدم ساختن

سبکسری که زند پیش بحر، لاف وجود اگر به باد دهد سر، بجاست همچو حباب

در ما بعد الطبیعه، اصالت به معنی مطابقت کامل ظاهر وجود یا حقیقت آن است.