وجه

نبود از صدق روی اهل حاجت در تو بی‌پروا تو را من از توجه قبله حاجت روا کردم

عکس نور تو شده هر دوجهان از تو پیدا گشته این راز نهان

گر حکم کند از جگر خویش برآریم شوری که به گردش نرسد موجهٔ طوفان

قوله: «وَ لَقَدْ أَوْحَیْنا إِلی‌ مُوسی‌ أَنْ أَسْرِ بِعِبادِی» قرأ ابن کثیر و نافع، ان اسر بوصل الالف من اسر و کسر النون من ان. و قرأ الباقون ان اسر بقطع الالف و الوجه ان سری و اسری لغتان.

ای سیل اشک موجه رحمی که بی کسم این کهنه‌دیر بو که مرا بر سر اوفتد

وجه یکروزه جودت نبود گردون را هر چه دردفتر من ذلک و منها دارد

اگر گردد جهان دریای اندوه برآرد موجهای غصه چون کوه

درین موجها گوهر و جود نم در آن ماه تیغ و ستاره درم

بوجهی اسم گویم عین ذات است که در وی اعتبارات صفاتست