وبدار

بهنگام تقاضا هر که مال چوبداران را شود منکر بنزد من سزایش چوب دار آید

تقاضا را محصل باید اما چون بیندیشی محصل گاه بی چوبست و گاهی چوبدار آید

سوی جامع می‌شد آن یک شهریار خلق را می‌زد نقیب و چوبدار

از بهر دورباش حواسم ز راه او گردیده پیریم ز عصا چوبدار مرگ

هر سو بدور باشد غم از رهگذر او فوج شکوفه یی، بود از شاخ چوبدار

چوبداران گل و غنچه پی راندن غم کرده هریک بعصا تکیه زهر سو چپ و راست

عامل آن شهر می آمد سوار همرکاب او غلام و چوبدار

مراد خود زدر دوست کن طلب، کآنجا کسی که نیست رهش، چوبدار و دربان است

گفت: ای شفیق. نعمت های ظاهری و باطنی خداوند همیشه بر ما پیوسته است. تو گمان خویش به خداوند نیکوبدار. سپس مشک را بمن داد.

روز آدینه وقت بانگ خروس چوبداری بری شد از گروس