واگوی

مگر کوری بود کان دم نسازد خویشتن را کرّ که تا باشدکه واگوید سخن آن کان زیبایی

ز سوز دل که به واگویه بر زبان گذرد به یک دو حرف حذر می توان فریفت مرا

اهل بیت نبی کجا رفتند و آنکه ز ایشان حدیث واگوید

شنید ستیم رازی از زبان‌ها که واگویش به شه دارد زیان‌ها

من چنان اطلال خواهم در خطاب کز صدا چون کوه واگوید جواب

طرقواگویان ز کوفه پیک هر دل پیشرو شد برد سوی کربلایت یا حبیب‌بن مظاهر

دانی که دعا گویم هر جا که ثنا گویم بین کز تو چه واگویم هاده چه به درویشان

چو بی‌صورت تو جان باشی چه نقصان گر نهان باشی چرا دربند آن باشی که واگویی پیامی را

برای آنک واگوید؛ نمودم گوش کَرّانه که یعنی: من گران گوشم! سخن را بازفرمایی؟

شرابِ حکمت شرعی خورید اندر حریم دین که محرومند ازین عشرت هواگویان یونانی