واکردن

واکردن عقده‌ای درین دشت در قدرت نیش خار من نیست

واکردن چشم آنقدرم ده دله دارد بی‌دل به همین صفر فزوده است حسابم

نیست جزواکردن و پوشیدن چشم از جهان چون شرر طرفی که من از چشم روشن بسته ام

قید هستی برنتابد جوش استیلای عشق چون هواگرمی‌کند بند قبا واکردنی‌ست

تا فنا ما را همین تار نفس بایدگسیخت شمع یک دم فارغ از واکردن زنار نیست

عمر بی باکی تیغ مژه های تو دراز که زهر چاک دری بر رخ دل واکردند

هرکه از خواب گران بیخودی بیدار شد چشم واکردن بود، چشم از جهان پوشیدنش

بیخبر فال تماشا می‌زنی هشیار باش شمع را واکردن چشم است داغ انتقام

می شود گنجینه گوهر به لب واکردنی سینه خود چون صدف هر کس مصفا ساخته است

می رساند دور گردان را به معراج وصول در نظر واکردنی شبدیز خوش جولان شب