واژون

غنچه را لعل لبت دلخون کند سرو را نخل قدت واژون کند

چه دریای جوشان خروشان شدند بیگره به آن دیو واژون زدند

سرو اندر باغ سر در پای شمشاد افکند گر ببیند طره گیسوی واژون تو را!

آن نیست که صحرای سخن جاده ندارد واژون روش کج نگری را چه کند کس؟

از طالع واژون چه بگویم که ندانی؟ ای علم تو شامل، چه وجود و چه عدم را

بیازید آن دیو واژونه چنگ ورا نیز کند از فراز خدنگ

کی دانستم که چون بود واژونه در پاش فتادم او سر من برداشت

نقش خمیازهٔ واژون حبابم بیدل آه ازین ساغر عبرت‌ که بنایم‌ کردند

که ای بدمنش دیو واژونه کار ترا شرم ناید ز پروردگار

تا کیت قلقل‌نواییهای آهنگ شباب ای جنون‌پیمای غفلت شیشه واژون می‌شود