واپسین

جهان را فرستاده ی واپسین به هر آفریننده ای او گزین

دم به شماره چون فتد، در دم واپسین دلا قدر بدانی آن زمان نالهٔ بی‌حساب را

ز عمر هرچه رود، آمدن نمی‌داند مخور فریب نفسهای واپسین حباب

رخ دوست را ندیدم دم رفتن، ای دریغا که به روی او نیفتاد نگاه واپسینم

بازآ که دارم از نگه واپسین هنوز ته جرعه‌ای به شیشهٔ رنگ پریده‌ای

هست روز واپسینم حسرت این کافتدم بر وی نگاه واپسین

سیر ندیده می‌رود روی تو فیّاض کنون بهر نگاه واپسین رخ بنما خدای را

نازم به چشم خود، که چو دیدار واپسین در یک نظر نهفته همه آرزوی خویش

یک واپسین نگاهی می‌خواست رفتن عمر مشاطه قدردان بود آیینه بر قفا برد

دم واپسین دیده بگشاد مرد به دیدار دلدار نظاره کرد