وانگاه

فلک ز اختران کاروانگاه شد سر آهنگ آن کاروان ماه شد

پی یک دیدنش وانگاه مردن شده عمری که هر سو در کمینم

کاروانگاهِ حوادث جای خوابِ امن نیست در رهِ سیلِ خطر مگشا میانِ خویش را

در هر چیزی نشانی از تست وانگاه تو بی‌نشان کجایی؟

آن کیست کو بدید در آن روی یک نظر؟ وانگاه تا بزیست در آن آرزو نبود

از ما نظری بوام بستان وانگاه نگر بروی مقصود

وانگاه بینمش به دو سه روزی بس کوته ست عمر که من دارم

از او در سفر مهر گیتی فروز شفق آتش کاروانگاه روز

افگند دل ما همه در چاه زنخدان وانگاه بپوشید به سبزه سر چه را

دعوی دوستی کنی وانگاه نشوی تابع ارادت دوست