وان

با قفس ساخته ام لیک زگلریزی اشک می توان یافت که شوق گل و گلشن باقیست

ز تاب می چو خوی از روی دلستان بچکد مرا ز نرگس تر آب ارغوان بچکد

اثر کرد پیری به بخت جوان ببخشای بر بنده ناتوان

مهر است یا زرین صدف خرچنگ را یار آمده خرچنگ ناپروا ز تف، پروانهٔ نار آمده

ز بحر روم بگدشت و سوی بر روان گردید با دریای لشکر

هر خون که به خاک از دم تیغ تو فروریخت فردای جزا کس نتواند ثمنش کرد

گر آن دیر آشنا بیگانه مست است خوشم کاین بیخبر دیوانه مست است

کشتی و بوسی طمع دارم از آن لب تا به حشر بگذرم از خون ولی از خون بها نتوان گذشت

با دانش پیرست آن هر چند جوان است با بخت جوان است این‌، هر چند که پیرست

به پیری آیدت روز جوانی تو نا دیده زمانی شادمانی