وامانده

بار دیگر پای بر سر چشمه حیوان نهاد خضر رهبر کش قدم وامانده بود از رهروی

ای هجوم بیخودی رحمی‌ که در ضبط شعور لغزش واماندهٔ ما آنقدر مستانه نیست

غم عشق تومی باشد گران باری به دوش من مکن وامانده ام از درد هجر خودز سربازی

نیک وامانده راهی،که بوقت مردن دل و جان را غم تسبیح و مصلا باشد

غافل ای غافله سالار ز وامانده مباش در پی غافله گه گه نگهی باید کرد

واماندهٔ تعلق رزق مقدریم دام و قفس به غیر همین آب و دانه نیست

.... دیدی که پیش‌بینی من [دربارهٔ مقاومت سقراط گونهٔ دکتر بقائی کرمانی در برابر شکنجه‌های حکومت اسلامی] درست بود. دیدی که «مرد» [=دکتر بقائی]، با شوکرانی که به رغبت نوشید، مُهر تأییدی گذاشت بر سند ِ صداقت و اخلاص و شجاعتش. آن وقت تو می‌خواهی مقدمه‌ای را که مربوط به همچو مردی است از کتاب من [=افسانه‌ها] حذف کنی که فلان واماندهٔ سیاسی خوشش می‌آید یا بدش؟!، من که اهل حزب و سیاست نیستم تا نگران تأیید و تکذیب این و آن باشم. رند ِ عالم سوز را با مصلحت بینی چه کار....

گفت با شمع آتش سوزان براز کای به طول و عرض خود وامانده باز

عالمی وامانده‌اند از عدل اندر حبس خود مفلسان بی‌گناهانند ای دل در گذار

همرهان آه حسرت در قفا وامانده اند باری ای عمر سبک رو، میروی؛ هموارتر!

ششجهت واماندهٔ یاس سراغ مدعاست نام فرصت نیست‌کم‌گر بر زبانها می‌رود