وام

جان میدهم به مژده گر آرد نسیم صبح بوئی ز چین زلف توام در دماغ دل

نه خاک توام به آدمی کردهٔ عشق نه مرغ توام به دانه پروردهٔ عشق

نه مئی از ازل آورد نه جامی آورد لاله از داغ جگر سوز دوامی آورد

ارغوانم چو زعفران بی‌درد تا که بی‌چشم پر خمار توام

شب گذشته که صبحش طلوع وصل تو بود نمود بزم توام روی چون بهشت برین

بازده این وام فلک‌داده را طرح کن این خاک زمین‌زاده را

عشق ز فرمان حسن داد به دست توام وه چه شدی گر بدی حسن به فرمان عشق

هر جای که خراب عمریست، مفلس روزگاری من جویای اوام. هر جا که سوخته‌ایست، اندوه زده‌ای من شادی جان اوام.

وحدت جمعم نه لامکان نه مکانم برتر ازین هر دوام نه این و نه آنم

نجستم نام ازین شهر، فزودم وام از این شهر نبردم کام ازین شهر، به جز عیش مرارا