واشدن

خویش را در عشق او رسواتر از مجنون کنم گر نباشد باعث رسواشدن، عشق منش

دوش به رسواشدن عالمی بود سرم بر سر زانو دمی

ما را چونی به بند تن خویش بسته اند طغرا مجوی واشدن از بند و بست ما

پیش بلا واشدن پس به میان دو تیغ همچو نشان دو مهر خوی درم داشتن

سرو برگ شکفتن نیست همچون غنچه ام صائب دلی از واشدن پیکان صفت نومید می خواهم