واد

خبر کشته شدن امیر تاج ممتاج والی  بلخ، توسط غزان، امیران و بزرگان سلجوق را سخت به خشم آورد. آنان سلطان سنجر را وادار کردند شخصا غزان را تنبیه کند.

وادی ایمن و یا صحراست این نخل طور این یا قد رعناست این

نجیب من از پی چمان در بوادی روان گشته سیل سرشک از جوانب

جوادی که، کاریش جز جود نه ز سودای خلقش، غرض سود نه

در وادیی که قطع امیدست چاره ساز دردی که بی دوا نشد آن را علاج نیست

سواد طره شبرنگ گرد عارض تو سیاهی شب تیره است بر کناره صبح

زبان گشاد دگر بار بر سر منبر که اهل عشق جوادند و اهل زهد شحیح

ای جوادی که ازدحام سحاب با کفت هست التیام لئام

در وادی طلب نفس برق وباد سوخت این راه را دگر که تواند بسر رساند

تیغ فرمان بر سرش واداشته صد رقیبش پیش و پس بگماشته

گواهی چون خموشی نیست بر معمورهٔ دلها سواد دلگشایی سرمه بس باشد صفاهان را