هپیون

آن فلسفه است وین سخن دینی این شکر است و فلسفه هپیون است

چه حال است این که مدهوشند یکسر؟ که پنداری که خورده‌ستند هپیون

علم است کیمیای بزرگی‌ها شکر کندت اگر همه هپیونی

هزل ز کس مشنو و مگوی ازیراک عقل تو را دشمن است هزل، چو هپیون

اینت هپیون گرست و آنت شکرگر هر دو به خاک اندرون برابر و مقرون

گر نه دیوانه شده‌ستی چون سر هشیار خویش از بخار گند می طبلی پر از هپیون کنی؟