هوشیاری

. . . و زبان هوشیاریست از مست دوای هوش مستان

صد شکر کز حلاوت هستی گذشته ایم وز ذوق هوشیاری و مستی گذشته ایم

به‌هوشیاری و مستی رهیست چون به خدا ازین دوکار ندانم‌کدام بایدکرد

هوشیاری ندانمت یامست خفته خوانم تو را و یا بیدار

ای گشته به اسم هوشیاری مغرور تو کی دانی که عیش مستان چه خوشست؟

سخن‌گوئی بی‌آوازی ولیکن نگوید تا نیابد هوشیاری

هوشیاری زان جهانست و چو آن غالب آید پست گردد این جهان

به هشیاری ندارم تاب غم، ساقی، بیار آن می که آتش رنگ شد، آتش زنم در روی هوشیاری

ولیکن هست ازیشان نامداری دلیری کاردانی هوشیاری

چه سود از بندسخت و استواری چو تو با او نکردی هوشیاری