هواخواه

نخواهم بود هرگز جز تو را تا زنده باشم من دعاگوی هواخواه و وفاجوی ثناگستر

آه من دامن آن ماه فروغی نگرفت زان که یک شهر هواخواه و دعاگو دارد

خوبکرد الحق زیرا که کسی چون فرزند نیست در گیتی غمخوار و هواخواه پدر

بر بداندیشان تو بادا جنان همچون سقر بر هواخواهان تو بادا سقر همچون جنان

منم از جان ترا اینجا هواخواه تو هر چیزی که میخواهی مرا خواه

مولای من بیا که هواخواه خدمتم مشتاق بندگی و دعاگوی دولتم‏

زین گونه که بر قد تو دل‌هاست هواخواه گویی علم فتح امیر زمنی تو

نامه با مقدمه ای آغاز می‌شود که به نظر می‌رسد از تدوین‌کننده تحریر پهلوی این نامه بوده‌است. در این مقدمه از ظهور اسکند و مرگ دارا و تقسیم ایران به شاهان محلی (ملوک الطوایف) و سرانجام ظهور اردشیر و غلبه او بر ۹۰ تن از این شاهان، از جمله اردوان آخرین پادشاه اشکانی، سخن رفته‌است. سپس آمده‌است که اردشیر گُشنسپ، شاه طبرستان، را که پس از اردوان از همه نیرومندتر بود به سبب وطن‌دوستی و هواخواهیش از شاهان پارس، بر فرمان‌روایی آن نواحی ابقا کرد.

بنده وفادار و هواخواه تست بنده هواخواه و وفادار دار

دل گرفته شود باز از هواخواهان خوش است غنچه صفت راز با صبا گفتن

علی رقم مخالفت‌های سنا این قوانین به تصویب رسید؛ ولی در اجرای آن سنگ اندازی شد و چندی بعد گراکوس و چندصد تن از هواخواهانش با او کشته شدند.

از روی هواخواهی سادات دلم هست پیوسته بدیدار شب و روز تو محتاج