هو

بدو گفت ای سر من خاک پایت سرم خالی مبادا از هوایت

سخت به جوش اندری، تا چه هوس میپزی؟ بس به هوس میروی، تا چه هوا کرده‌ای؟

اگر تو خشم کنی بر هژبر گور افکن وگر تو کینه کشی از پلنگ آهو مال

عبارت هاء ز ذات شاه جود است وی از حیث ظهور است و وجود است

عزیزی بصد خواریم برد دوش که بندد بکاری ز من رفت هوش

شکار افکنان در بیابان چین بپرداخت از گور و آهو زمین

که تو را گفت خدا را نتوان دید صغیر او هویدا مگر از آینهٔ جان تو نیست

گفتم: ای دامن تو آلوده سر بسر گفته ی تو بیهوده

از مسام زمین گذشته هواش چون به درز حریر در سوزن

حرامزاده بود بد پسند گوهر پاک بویژه آنکه بود شاهوار در معدن