همگنان

مرا بکشتی و خصمان به خون گرت گیرند به یک کرشمه دل همگنان بگردانی

ز بخششت چو رسیدند همگنان بمآت چرا هنوز رهی در مقام آحادست

چو کشتی سلامت بود در بحار بود همگنان را به جان زینهار

با همگنان بگوی که دیوان شعر من باغی است کاندر و همه گل هست و خار نیست

بزرگوارا من در میان اهل عراق به نعمت تو که محسود همگنان بودم

نفس نمی زنم از حال خویش تا نشود کمیّ آب رخم پیش همگنان روشن

در عشق گشتم فاشتر وز همگنان قلاشتر وز دلبران خوش باشتر مستان سلامت می‌کنند

کجا کارشان همگنان پیشه بود روانشان همیشه پر اندیشه بود

در غزل گویی شنیدی آفرین از همگنان نعت گو جویا و بشنو از ملائک مرحبا

کنون با رتبت فضلی که من بر همگنان دارم تمامت از تو در کارند و من در عین بیکاری