هم نشست

به یک ره هر دو لب بر هم نهادند چو لب بر هم نشست از هم گشادند

دمادم به نان خوردنش هم نشست و گر مردی آبش ندادی به دست

سرافیل همرازش و هم نشست براق اسب و جبریل فرمان پرست

سه شب، زال با رای با هم نشست به روز سیم کوس بر پیل بست

مانا که صبح صادق غماز بود اگر نه این فتنه از که خاست که من هم نشست اویم

با همه چون سایه شده هم نشست یک تن و هر جا که بجوئیش هست

ز بس ظلمت و دود بر هم نشست در صبح بر روی خورشید بست

غبار غم بسر هم نشست در دل تنگم چو گویم از دل تنگ و غبار را چه نویسم

بر این هم نشست اندر این هم سرای همی دارشان تا تو باشی به جای

میده تنها توراست تنها خور به سگان ده، به هم نشست مده