همشیره

سفره من تهی نمود و از آن دیگ همشیره زاده را انباشت

با تو همشیره بود پنداری لطف یعنی کهین برادر حسن

چون به طالع با کرم همشیره ای در طبیعت با وفا همزاد باش

عجز از آن همشیره شد با معرفت کو نه در شرح آید و نه در صفت

تا تو تاریک و ملول و تیره‌ای دان که با دیو لعین همشیره‌ای

قمر همسایهٔ سی کوکب تو شکر همشیرهٔ لعل لب تو

روی تو بهارست نگارا نه بهشتست همشیرهٔ حورست نه فرزند فرشته است

از تخمهٔ ریحانی و از دودهٔ سنبل همشیرهٔ قطرانی و نوباوهٔ ارژنگ

در کام روزگار که همشیرهٔ من است خونم حلال تر بود از شیر مادرم