همراز

چنان خواجه با شاه دمساز گشت که با او شب و روز همراز گشت

دیدۀ جانش به رویت باز کن سر او با وصل خود همراز کن

همان مرغ بر اوج پرواز کرد تو گفتی که با چرخ همراز کرد

آن زمان که بحث عقلی ساز بود این عمر با بوالحکم همراز بود

مشو ای فیض بابیگانه همراز چو وابینی ترا ازما گرفتست

یار و انباز کبک با تیهو جفت و همراز بره با حلوا

که تا زین دام و زین ضربت کشاکش یابد این وحشی نماند ناز و تندی او شود همراز و هم رامی

تو خود باش همراز و دمساز خویش مکن دیگران را تو انباز خویش

دلم نشست به خون تا به اشک شد همراز کسی به طفل چرا راز خویشتن گوید؟

وصالت همدم و همراز من بود خیالت روز و شب دمساز من بود