همدمی

ز خود به همدمی میجُست عطّار خودی خود ز خود کرد او بدیدار

چو تو از باد بگذشتی مقیم چشمه‌ای گشتی حریف همدمی گشتی که آبی بر جگر دارد

همدم جامیم و با ساقی حریفی می کنیم خوش بود گر همدمی دمساز گردد عاقبت

کسی نماند که با او دمی بشاید زد که همدمی خسان از خطر جدا نبود

همدمی نیست، تا بگویم راز محرمی نیست، تا بنالم زار

مرا بی همدمی مهر لب و بند زبان گشته وگرنه همچو نی فریادها در آستین دارم

همدمی هاست به آن غمزه دل پرخون را کس نشد همدم و همراز به غماز چنین

اهلی مزن از همدمی ماه و شان لاف کایشان نکنند این کرم و شان توهم نیست

هر کجا بینم گلی با خار می‌سوزم که آن همدمیّ یار با اغیار یادم می‌دهد

ای غنچه با لب تو ز دل کرده همدمی گل وام کرده از رخ خوب تو خرمی