همالان

چون کبوتر نشوم بهرهٔ کس بهر شکم گردن افراشته ز آنم همالان چو کلنگ

بسان همالان نشستم به خوان که اندر تنم خرد با استخوان

تا بکی بینم همالان سینه چاک آن یکی در خون و آن دیگر بخاک

به هر کار بر وی دلیری مکن مگو پیش او چون همالان سخن

در معرکه تا یک گام پیش توانی نهاد یک گام بازپس منه و چون در میان خصمان گرفتار آمدی از جنگ میآسای، که از جنگ خصمان را به چنگ توان آورد، تا با تو حرکات روزبهی می‌بینند ایشان نیز از تو همی شکوهند و اندر آن جای مرگ را بر دل خویش خوش گردان و البته مترس و دلیر باش، که شمشیر کوتاه بر دست دلاوران دراز گردد، به کوشیدن تقصیر مکن، اگر هیچ‌گونه در تو ترسی و سستی پدید آید اگر هزار جان داری یکی نَبَری و کمترین کس بر تو چیره گردد و تو آنگاه کشته گردی و به بدنامی نامت برآید و چون به مبارزی در میان مردان معروف شوی چون تو تهاون کنی از زیان برآیی و در میان همسران خویش شرم زده باشی و چون نام و نان نه باشد کم آزاری در میان همالان خویش حاصل شود و مرگ از چنان زندگانی بهتر باشد، به‌نام نیکو مردن به که به‌نام بد زیستن:

کنون پر درد و پر تیمار و نالان ز همزادان بریده وز همالان

هم سرم از هم سران افراشتی از همالان هم مرا برداشتی

همالانم همه از بخت نازند گهی اسپ و گهی نازش طرازند

از همالان وز برادر من فزون زان که من امیدوارم نیز یون

تو بستی ره بدسگالان ما ز هند و ز چین و همالان ما