هم زانو

زلف هندوی تو باید که پریشان نشود زانک پیوسته بود همره و هم زانویت

پر که بر کوه کی پهلو زدی چرخه چون با چرخ هم زانو شدی

به خدمت بخت هم زانو نشستت به حرمت فتح در پیش ایستادت

همه جا بودم از بخت پر امید عطارد وار، هم زانوی خورشید

گهی با مهر همخانه گهی با باد هم پیشه گهی با چرخ هم زانو گهی با بحر هم برزن

دلم گم گشته از من در جهانست شده عمریست هم زانوی جانان

ور نخواهی گشاد در بر من هیچ هم زانوم نمی‌باید

خوشا اوقات آن شوریده مست خراباتی که هم پهلوی رندان است و هم زانوی خمّاران

انکار چه میکنی بیا گر مردی هم زانوی من دمی درین دردم باش

زان طره که از دوش فرور ریخته تا ساق هم زانوی غم در دل کوه و کمرم کرد