هلاهل

فریبی مخور زانکه نسبت بافعی ممد حیات است زهر هلاهل

صد شیشه پر ز زهر هلاهل نمی‌کند آن تلخی که کرده طبر زد به کام تو

صحبت لعل لب تو قند مکرر شرح فراق رخ تو زهر هلاهل

باز در عهد مظفر شه ز افغان شد چنانک خوردنی زهر هلاهل شهد زقوم آمده

زهر هلاهلی تو فصیحی ولی ز دور در کام دشمنان هوس دوست قند باش

سخن تلخ فرو برده و قهقه زده ام کام من تلخ کی از زهر هلاهل گردد؟

نیست بی یادِ تو جام که بر کف گیرم بی تو گر باده خورم زهرِ هلاهل بادم

تا که درین پایه قوی‌دل‌ترست؟ شربتِ زهرِ که هلاهل‌ترست؟

باده ی عیش تمنا مکن از جام هلال شیشه ی سبز فلک، زهر هلاهل دارد

خنده دزدیدذن به کنج لب در اثنای عتاب شهد کوثر چاشنی گیر هلاهل کردنست